Interview met Jonas Ridderstråle en Kjell Nordström goeroes zonder antwoorden (augustus 2006)
Kek brilletje, kale kop, zwarte jekkies ... De Zweedse managementgoeroes Jonas Ridderstråle en Kjell Nordström leven de boodschap die ze in hun jongste boek Karaoke Kapitalisme prediken: wees extreem! In een samenleving die wordt overheerst door een onbeperkt aanbod is na-aperij zelfmoord, vinden ze. Over holle bedrijven, sinnovation, het succes van dyslectische miljonairs en de noodzaak om tijdelijke monopolies te creëren.
Antwoorden? Die heeft de goeroetweeling niet. ‘Mensen die antwoorden verkopen, verstrekken valium’, zei Jonas Ridderstråle eens in een interview. ‘Wij verkopen Viagra: het vermogen om met veranderingen om te gaan. Als wij de antwoorden hadden, waren we geen goeroes. Iedereen kan antwoorden kopiëren.’ Ofwel: panklare oplossingen bestaan niet; kantelen, daar gaat het om. Bedrijven moeten zich specialiseren in wat hen uniek maakt, meent het duo. Ze concurreren om aandacht, niet om marktaandeel.
De analyse van het tweetal is duidelijk; het ziet enkele belangrijke ontwikkelingen die de traditionele businessmodellen op hun kop zetten, waaronder individualisering, de liberalisering van de wereldeconomie en de verspreiding van pc’s, internet en glasvezelkabels.
Waarom betekenen deze trends een - radicale - breuk met een tijdperk?
Ridderstråle, die voor de gelegenheid de honneurs waarneemt: ‘Het tijdperk van consensus, van middenklasse, stabiliteit en standaardisatie verbrokkelt. Door de liberalisering zijn er minder handelsbelemmeringen en verhevigt de concurrentie mondiaal. Dat wordt nog versterkt door de verspreiding van de pc, plus de toegenomen mogelijkheden om te communiceren en informatie uit te wisselen. Daardoor wordt het makkelijker om activiteiten uit te besteden. Het gevolg is dat de wereld polariseert in een dubbele economie. Er ontstaat een scherpere scheiding tussen de haves en de have-nots, zowel in connectivity, en welvaart als vaardigheden. Ook de zeer arme landen hebben nu extreem rijke mensen. De armen moeten twee banen nemen om te overleven, terwijl de zeer rijken alle keus van de wereld hebben en de hoofdrol kunnen spelen in hun eigen commercial. Er komt dus meer variatie in hoe mensen zich gedragen. Armani versus Wal-Mart. We laten de tijd van collectivisme en monolithische organisaties achter ons. Bedrijven zullen meer maatwerk moeten leveren.’
Is het bedrijfsleven daar al klaar voor?
Deels. Het traditionele ondernemingsmodel loopt op zijn eind: het model van het verticaal geïntegreerde, industriële bedrijf, dat bijna alles zelf deed en verkocht wat het maakte. Tegenwoordig draait het niet om maken maar om kopen. De strategie van het verder perfectioneren van waar we toch al zo verdomd goed in waren - nog meer efficiency - is failliet. Hoe meer niet-kernactiviteiten je wegdoet, hoe meer waarde je kunt creëren. Is nu nog slechts 20 procent van alle productie open voor mondiale mededinging, dat wordt over 30 jaar 80 procent. We staan nog maar aan het begin wat betreft de hoeveelheid uitbesteed werk, ook op het niveau van witteboordenwerk.
Ik begrijp dat de nieuwe onderneming Al Qaida-achtige trekjes heeft.
Inderdaad, haha! Veel succesvolle bedrijven zijn holle bedrijven. Die maken niets, ze besteden alles uit. Ze sturen een netwerk aan. Al Qaida is daar een voorbeeld van; een sterk merk, een ceo met een hoog profiel, een minimale backoffice, een mondiale strategie en zelfredzame cellen in een netwerk. Dell is ook hol, net als Ikea. Ikea bedenkt op het hoofdkantoor wat het wil en laat dat wereldwijd maken. Dat wil niet zeggen dat alle bedrijven het centrum van een netwerk moeten zijn. Er zijn zakelijke ecosystemen, waarin verschillende bedrijven een verschillende rol spelen en complementair zijn aan elkaar.
Hoe moeten bedrijven oude stijl veranderen?
Van de bedrijven die in 1917 in de top-100 van Forbes stonden, bestaan er nog maar twee: General Electric en Kodak Eastman. De rest is weg of doet het slechter in de markt. En waarom? Omdat ze té goed zijn in business process re-engineering, in implementatie, optimalisatie, downsizen en rationaliseren. Niet één onderneming kan alleen overleven op basis van kennis en technologische vaardigheden. Het is niet alleen knowhow, maar ook know why. Er is een soort superioriteitsgevoel bij de huidige managers, die zich presenteren als hogepriesters van de maakbaarheid. MBA: Mediocre But Arrogant. ‘Wij weten alles en jullie zijn dom.’
Maar er is ook passie nodig, soul, inspiratie. Bedrijven worden door mensen gemaakt. Ford, Coca-Cola en Ikea begonnen als een innovatief idee, een aantrekkelijk verhaal, dat zich vertaalde in iets concreets. Het zijn mensen die je producten en diensten uniek maken. Managers moeten die uniciteit naar voren halen. In een wereld vol me-too-producten draait alles om nieuwe ideeën. Ooit was het: perfecting the known, nu is het: inventing the unknown and unseen. Je hebt daarvoor een sexy verhaal en een gemeenschapsgevoel nodig, anders ben je niet aantrekkelijk voor talent.
Maar hebben bedrijven die gebaseerd zijn op efficiency, wel een geschikte cultuur? Die draaien op routine, niet op verandering.
Dat klopt. Voor veel bedrijven is het leven beter dan de dood. Intussen wordt de levensverwachting van alles alleen maar korter, of het nu popsterren, huwelijken, politici of bedrijven zijn. Kennis veroudert snel, markten komen en lossen weer op. De kunst is tijdelijk monopolies te creëren. Vergeet eeuwige bedrijven, wegwerpbedrijven hebben de toekomst. Hun missie: snel en explosief groeien en waarde creëren. Zodra het minder gaat, moet je ze hergroeperen en iets anders gaan doen.
Dus bedrijven moeten hun organisatie aanpassen?
Nou, ze moeten eerst de psyche van hun organisatie veranderen. En daarna de fysiologie. Vaak wordt nieuw creatief talent aangetrokken maar vervolgens wordt het buitengesloten en geïsoleerd. Laat hen deelnemen aan besluitvormingsprocessen. Zet ze niet op een hoofdkantoor, want de wind van de verandering blaast niet op het kantoor van ceo maar aan de periferie van een organisatie. Alles hangt daarbij af van de vraag hoe er met mislukking wordt omgegaan. Bedrijven moeten niet méér risico nemen, maar risico nemen minder riskant maken.
Bovendien wordt creatief potentieel niet benut, omdat veel mensen zich niet op hun plek voelen. Dat komt door ons onderwijssysteem, dat op zwakte is gebaseerd en niet op het uitbuiten van kracht: als iemand iets slecht kan, wordt daar speciaal aandacht aanbesteed. Terwijl je de beste prestaties juist krijgt als iemand kan doen waar hij goed in is en wat hij leuk vindt. Onze samenleving is ook erg cognitief ingesteld. Uit recent onderzoek blijkt dat 40 procent van de Britse miljonairs, onder wie Richard Branson, dyslectisch is. Die mensen komen niet in grote bureaucratische bedrijven terecht en volgen geen voorgekookte traineeprogramma’s, maar beginnen zelf een bedrijf, zodat ze hun eigen vaardigheden kunnen ontwikkelen.
U introduceert in uw boek het begrip sinnovation. Licht dat eens toe?
Elk product is te positioneren binnen het spectrum van de zeven zonden, zoals wellust (porno), jaloezie (roddelbladen), woede (wapens en protestdemonstraties), luiheid (convenience) en trots (BMW). Je kunt kiezen voor een focus op een verleidingsstrategie (Viagra) of op een kalmeringsstrategie (Prozac). Dat is een bron voor innovatie. Het is een aardige oefening om eens te kijken hoe dat voor je eigen product zit.
U heeft het over uniek en authentiek zijn. Waarom lijkt u dan als een tweeling op elkaar?
We waren allebei al vroeg kaal, haha. En we hebben allebei een voorkeur voor zwarte kleding. Het is een gimmick. Als goeroes verkopen we niet alleen content. We zoeken grenzen op. Dat hoort bij onze visie. Maar als wij innerlijk ook op elkaar leken, zou het geen enkele zin hebben om te doen wat we doen.
Kader bij artikel:
Jonas Ridderstråle (1966) en Kjell Nordström (1958) zijn met hun kale hoofden, designbrilletjes en zwarte kledij opvallende figuren in het circuit van managementgoeroes. Het zijn een soort popsterren die eerder gigs doen dan seminars. Ze kregen bekendheid met onder meer het boek Funky Business. Hun jongste boek heet Karaoke Kapitalisme. Ridderstråle en Nordström zijn allebei assistent professor aan de Stockholm School of Economics.
Karaoke Kapitalisme,
Jonas Ridderstråle en Kjell Nordström,
Academic Services, Den Haag, 2004, e 31,95, ISBN 9077442014.
(Auteur: Friso Liesker. Verschenen in MT4/05)
it will be more difficult to accumulate a significant nest egg.a great Tibetan rimpoche came to bestow learning and grace.A 911 operator in Texas was fired Wednesday after allegedly making on had violated the Dallas Police Department’s Social Media policy." and said the message here is colleges ought to stop narrowing their curricula. the nature-embracing saint-spoke to an "alternative Christian view of nature and man's relation to it. "tried to depose man from his monarchy over creation and set up a democracy of all God's creatures.
[url=http://www.sia.fr/css/Louisvuitton-fr.asp]sac louis vuitton pas cher[/url]
sac louis vuitton pas cher
Geplaatst door: sac louis vuitton pas cher | 1-1-14 om 5:50