20-11-11 in Qomic subjectiviteit, Qomic verhalen, Storytelling | Permanente link | Reacties (0)
SEMANTISCH DIVERGEREN
Een aanvulling op het hoofdstuk ‘samen werken’ in het boek "kiezen en gekozen worden"
Mijn eerdere mijmeringen over het nut van gezonde twijfel doen mij grijpen naar het woordenboek dat mij al vaker behoed heeft voor een al te persoonlijke eenzijdige interpretatie. Bovendien brengt de neutrale en elementaire informatie die dit soort bronnen kenmerken je vaak op verrassende gedachten.
Het opzoeken van ‘samenwerken’ levert echter niet veel op: ‘Tezamen werken’! Dat dacht ik al.
Een online-woordenboek helpt mij beter op weg en levert ook sneller resultaten op over de termen waaruit het woord of de definitie van het woord is samengesteld. Met onderstrepingen accentueer ik wat ik relevant en bruikbaar acht. Daarbij gaat het nog niet zozeer om een semantische analyse als wel om het prikkelen van de creativiteit door te divergeren.
6-3-07 in Qomic subjectiviteit | Permanente link | Reacties (0) | TrackBack (0)
EEN OEFENING IN HET ONDERKENNEN VAN DE SUBJECTIVITEIT VAN TAAL ...
Indien men "ondernemen" in de on-line Van Dale opvraagt krijgt men als betekenis:
1 op zich nemen, beginnen te doen
2 [econ.] speculeren
Dat is toch verrassend. Niet-ondernemend Nederland doet helemaal niets en draagt nergens verantwoordelijkheid voor. En ondernemend Nederland staat blijkbaar geparkeerd om iets te gaan doen. Wil wel maar durft niet. En gelijk hebben ze! Want als men iets onderneemt in economische zin staat dat gelijk aan speculeren! Dat klinkt als iets gevaarlijks.
4-3-07 in Qomic subjectiviteit | Permanente link | Reacties (0) | TrackBack (0)
Charles Sanders Peirce (1839-1914) was erg geinteresseerd in het verschil tussen 'geloof' en 'twijfel'. Hij kwam o.a. tot de volgende conclusie: ' Kennis is een middel om het gewone gedrag te stabiliseren in respons op twijfel'.
Zijn tijdgenoot William James (1842-1910) stelt dat alle kennis pragmatisch is. Met andere woorden: 'Iets is waar of juist in zoverre het een succesvolle toepassing in de wereld heeft'.
John Dewey (1859-1952), de meest invloedrijke van de hier genoemde Amerikaanse filosofen die bekend staan als de pragmatici, maakt ook heel nadrukkelijk de koppeling van subjectieve kennis naar de beoordeelbare werkelijkheid. Gevraagd naar de waarheid antwoordt hij: " De waarheid is wat werkt!'
Ik denk dat zij met het volgende plaatje wel in zouden stemmen .........
6-9-05 in Qomic subjectiviteit | Permanente link | Reacties (0)
"Kennis" is een belangrijk issue voor de ontwikkeling en het beheer van ieder domein. Het maakt niet uit of dit domein een private huishouding, een vereniging, een bedrijf of een natie betreft, kennis is een succesfactor.
"Kennis" is echter ook een begrip dat vele interpretaties kent. De neiging is groot om het een label te laten zijn over het geheel van ons "kennen". Prof. Mathieu Weggeman poneert echter dat we het "kunnen" er ook onder moeten laten vallen en dat zaken als "attitude" dan niet buiten beschouwing kunnen blijven. In combinatie met een toepassing kom je dan in de buurt bij waar we gaan spreken over "competenties". Daar is veel voor te zeggen.
Liever dan over kennis praat ik over "inzicht". Daar hoef je niet veel bij uit te leggen omdat het een primitief begrip is. Daarnaast laat deze term ruimte voor een meer pragmatische indeling van mentale eigenschappen. Binnen het stelsel van de Qomic principes wordt daar goed gebruik van gemaakt.
Lees meer hierover in "Oehoe". -AS-
6-9-05 in Qomic subjectiviteit | Permanente link | Reacties (0)
Fragment uit Oehoe:
Waar mijn schoonvader de neiging heeft over van alles en nog wat een standpunt in te nemen waarna hij zich schrap moet zetten om zich tegen aanvallen te verdedigen, slaagt Titus er telkens weer in om zijn persoonlijke mening te ventileren op een wijze die verhindert dat het versleten wordt als een stellingname. Het is altijd een aangeboden overweging waar je in mee kunt gaan of die je kunt verwerpen zonder dat dit je stelt tegenover Titus als aangever. Ik vind dat heel knap, temeer daar die intentie er niet afdruipt en hij met verve en zonder voorbehoud vertelt.
Ik heb hem daar eens mee geconfronteerd en gevraagd naar het geheim dat ik maar niet kon ontsluieren. Hij lachte besmuikt. “Het is eigenlijk heel simpel en vanzelfsprekend wanneer je net als ik overtuigd bent van de zekerheid van onzekerheid en het nut van de daarmee gepaard gaande twijfel.”
Die duistere uitspraak had natuurlijk een nadere uitleg nodig. “Ten eerste heb ik niet de illusie dat ik de waarheid in pacht heb en daarom ook geen neiging om deze als waar te verkopen, laat staan aan anderen op te dringen. Ten tweede, maar dat hangt hier nauw mee samen, beschouw ik subjectiviteit als een gegeven.”
“Subjectiviteit in de betekenis van niet-objectief?”
“Onder andere. Hier bedoel ik ermee dat taal niet als digitale data verwerkt wordt door mijn toehoorder. Integendeel. De ruis hierop is enorm. Dat begint al met het gegeven dat een groot deel van wat ik zeg niet opgenomen wordt. Slecht luisteren door gebrek aan focus of concentratie is één van de oorzaken. Het ingebouwde perceptie filter dat ervoor zorgt dat wij geen dure processortijd besteden aan dingen die voor ons niet van belang lijken, elimineert de rest. Het beetje dat wel doordringt wordt geïnterpreteerd op basis van wat die persoon reeds in het bolletje heeft zitten in een context van emoties en intenties die zijn attitude beïnvloeden.”
Titus streek met zijn hand door zijn baard op zoek naar een goed formulering van zijn gedachten.
“De effectiviteit van verbale communicatie hangt af van wie het zegt, wat hij zegt en hoe hij het zegt. ‘Ethos, logos, pathos’. Dat rijtje heb je ongetwijfeld wel eens ergens gehoord. Een mooie illustratie daarvan is het gezegde ‘het gaat erin als Gods woord in een ouderling’. Ken je dat spreekwoord?”
“Ja.”
“Nou dan moet jij je eens afvragen waarom dat zo is… en wat daar de consequenties van zijn.”
Mijn vragende blik nodigde hem uit om mij dat proces te besparen.
“Voor een ouderling is God de hoogste autoriteit. Met zijn ethos zit het dus wel goed. Over pathos zegt het spreekwoord niet veel, maar dat zal wel zijn omdat men ervan uitgaat dat dominees, pastoors en politici hun boodschap met passie brengen zodat ze op aandacht kunnen rekenen. Maar dat terzijde.
Over logos heb ik geleerd dat er, onafhankelijk van míjn mening over de logica van het gestelde, drie mogelijkheden zijn: De willekeurige toehoorder is het er mee eens, hij is het er niet mee eens of hij twijfelt.
Indien het gestelde een bevestiging is van bestaande kennis of in een kennisgat valt waar het niet op weerstand stuit, dan gaat het erin als Gods woord bij een gelovige. Dit is preken voor eigen parochie.
Indien hij het er niet mee eens is, dan is dat niet een gevolg van het gehoorde, maar een consequentie van wat hij reeds wist of wat hij voelt! Het past daar niet bij. Een primaire reactie is dan om zich tegen het nieuwe te verzetten. Wil men deze persoon toch overtuigen dan zal men de bestaande opvattingen en ideeën, waar het nieuwe niet bij past, moeten bestrijden. In het beste geval volgt dan een debat waarin die oude fundamenten worden gesloopt. Maar het kan ook leiden tot vormen van verbale agressie wat volgens mij alleen tot cosmetische bijstellingen leidt. Beiden zijn niet mijn stijl maar kunnen heel doelmatig zijn wanneer men zieltjes wil winnen.”
Titus nipte aan zijn glas wijn en liet met de ogen gesloten de smaak tot zich doordringen. Daarna richtte hij zich weer tot mij.
‘Welnu …. Blijft over de twijfel! Twijfel biedt de beste kansen en daar richt ik mij vaak op. Wat men van mij opvangt omdat ík het zeg zoáls ík het zeg, bevat hopelijk genoeg aanknopingspunten om niet prompt afgewezen te worden, maar ook voldoende dingen die niet passen waardoor het ook niet als zoete koek kan worden weggeslikt. Het gevolg is dat men gedwongen wordt tot nadenken. En dat is over het algemeen alles wat ik wil bereiken.”
“En misschien ook wel alles wat je kunt bereiken?”, was mijn vraag.
Titus haalde zijn schouders op. “Ik ben heel zeker over onzekerheid en daarom zeer terughoudend over limieten.”
Het boek "Oehoe, paradoxen van een regenboogjager" is vanaf nu te bestellen bij www.gopher.nl
6-9-05 in Qomic subjectiviteit | Permanente link | Reacties (0)
Het Oehoe-gedoe vindt zijn oorsprong in 'verwondering'. Mits men ervoor open staat, is wat de mensen doen en laten dagelijks goed voor zowel een lach als een traan.
Sommige richten zich erop dat te becommentariëren, al dan niet in het streven om het waargenomen gedrag te corrigeren. Dat veronderstelt een groot vertrouwen in de juistheid en het belang van eigen normen en waarden en de daarmee verbonden visie op mens en maatschappij. Ook daar zou men vaker om moeten lachen en huilen.
Ik heb er een hobby van gemaakt om het 'waarom' uit te pluizen, de oorzaak achter het particuliere geval en het mechanisme dat tot het gevolg leidt. Voor een deel doe ik dat uit verwondering en de daarmee gepaard gaande twijfel aan mijn eigen mentale concepten over de mens en zijn omgeving. Maar ook een rol speelt mijn overtuiging dat inzicht in causaliteit niet alleen de beste basis is voor een opinie, maar ook de mogelijkheden biedt om écht wat te veranderen.
Het zoeken naar oorzaken ten gevolge van interessen en belangen in de context van omstandigheden lijkt soms het doen van twee stappen terug. Uiteindelijk is het echter de meest effectieve manier om vooruit te komen. Proberen te begrijpen waarom iets is gebeurd, blijkt de enige manier om echt iets te leren over hoe de dingen zijn en veranderen! Verwondering is een voorwaarde om dat proces op te starten. Verwondering en ........ twijfel! -AS-
6-9-05 in Qomic subjectiviteit | Permanente link | Reacties (0)